Arkadaşlarımın ‘Aman sakın ha!’ ihtarlarıyla uzak durduğum ve izlemediğim dört müsabaka sinemasının tamamının Fransız üretimleri olduğunu fark ettim. Bir de Cronenberg’in kaygı sineması ‘Crimes of the Future’ var. Cannes’da gelenektir, heyet kibarlık yapar, her yıl birkaç Fransız sinemasına ödül verir. Bu yıl heyet liderinin Fransız olduğunu da unutmayın. Ben heyet kararlarından evvel kendi gönlümde yatan sinemalardan kelam edeyim.
2018’de ‘Shoplifters’ ile Altın Palmiye kazanan Japon direktör Hirokazu Kore-eda’nın Kore’de çektiği ‘Broker’ (Arabulucu) benim en sevdiğim sinema. Bir Japon direktörün Kore’de sinema yapması başlı başına enteresan bir olay. Zira Japonya 1910 yılında Kore’yi işgal edip haritadan sildiği için Koreliler Japonları pek sevmezler. Bir Koreliye ‘Japon musunuz?’ sorusunu sormanız ona yapabileceğiniz en büyük hakarettir. Kore lakin İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra yaşanan ve Türkiye’nin de dahil olduğu bir savaştan sonra ikiye bölünmüş olarak tekrar bağımsız bir ülke oldu. Bu tarihi bilgiden sonra sinemamıza dönelim. ‘Arabulucu’ ‘Parazit’ sinemasındaki su baskını sahnesiyle benzerlikler içeren bir gece sahnesiyle başlıyor. İzleyici için birinci büyük sürpriz, Kore’deki kiliselerde ‘bebek kutuları’nın olduğunu öğrenmek oluyor. Kore’de beşerler bakamayacakları bebekleri kiliselerdeki bebek kutularına bırakıyorlarmış. Kilise bebeklerin evlatlık olarak verilmesi için gayret harcıyor, bu gerçekleşmezse bebekler yetimhanelere gönderiliyormuş. Sinemanın ana karakterleri bebek kutusundan çaldıkları bebeği satmak isteyen iki adam (biri ‘Parazit’in başrolündeki Song Kang-ho), onların peşindeki iki polis bayan, bebeğin pişmanlık duyan annesi ve sempatik bir yetim çocuktan oluşuyor. Başından sonuna kadar hiç aksamayan, itinayla yazılmış bir senaryo ve çok güzel oyunculuklarla ‘Arabulucu’, bu yıl katiyen tüm dünyada çok ses getirecek bir sinema olacak. Sanki heyet daha dört yıl evvel Altın Palmiye almış bir direktöre tekrar tıpkı mükafatı verir mi? İşte en büyük sorun burada…
Listemdeki başka sinemalar Jerzy Skolimowski’nin yönettiği ‘EO’, Ruben Östlund imzalı ‘Triangle of Sadness’ ve şimdi hakkında yazı yazmadığım ‘Armageddon Time’ (James Gray). Benim listemde olmayan, lakin Cannes’da çok konuşulan ‘Tori ve Lokita’ (Dardenne Kardeşler) ve ‘Close’ (Lukas Dhont) da favorilerden. Çok seçici olduğumu düşünebilirsiniz, fakat Antalya Altın Portakal Sinema Festivali’nin Dünya Sineması Bölümü’nde Cannes’dan en fazla beş-altı sinema yer alabilir. Başkalarını unuttum bile.
Bu ortada ‘Kurak Günler’in Belli Bir Bakış Bölümü’nde ödül almadığı haberi de geldi. Bence hiç kıymetli değil. Cannes Sinema Şenliğinde Heyetlerin aldığı kararlar daima tartışmalıdır. ‘Titane’ denilen ‘şey’in geçen yıl Cannes’da büyük mükafatı kazandığını unutmamak gerek. ‘Kurak Günler’ buradaki sinema profesyonelleri tarafından çok beğenildi, sinema hakkında övgü dolu yazılar çıktı. Sanıyorum 2022 yılı tıpkı vakitte ‘Kurak Günler’ yılı olacak.