Seyahat Davası tutuklusu Ali Hakan Altınay, Silivri Cezaevi’nden Medyascope’a mektup yazdı. Altınay, “Bize verilen kararın rezilliği evvelki periyot Cumhurbaşkanları, Anayasa Mahkemesi eski Liderleri, İstanbul Barosu’nun şimdiki Lideri ve sair kamusal şahsiyet tarafından çok net formda anlatıldı. Merak edenler için benim mahkemedeki 18 Ocak ve 22 Nisan tarihli sözlerim herkesin erişimine açık” dediği mektubunda şu tabirlere yer verdi:
“Öncelikle 25 Nisan’dan beri bizleri ve sevdiklerimizi arayarak, yazarak, ziyaret ederek dayanaklarını tabir eden tüm dostlara gönülden selam ederim. Dayanağınızın manasını, bedelini anlatabilmem çok sıkıntı.
Ben düzgünüm; biz düzgünüz. Can ve Tayfun ile birlikte kalıyoruz. İkisi de dünya tatlısı beşerler; yeterli ki varlar. Kaldığımız hücrede üç yatak, üç sandalye ve bir masa var. Küçük bir televizyon, küçük bir buzdolabı, bir elektrikli çay demliği ve bir çalar saat edindik. Yemekler üzücü değil… kantinden aldıklarımız da eklenince makûs beslenmiyoruz. Küçük bir avlumuz var… orada top bile oynayabiliyoruz. İnfaz memurlarının rastgele bir makus muamelesiyle karşılaşmadık… bilakis ihtimamlı ve insani oldukları söyleyebilirim.
Hasebiyle mahpusluğun zorluğu fiziki kurallardan çok duygusal, ruhsal sıkıntılara dair. İki yaşına 20 Nisan’da basan oğlum Ege’nin yanında olamamaya, gereksinimi olduğunda onun yanında olamayacak olmaya dair isyanımı anlatabilmek için sözler çok kifayetsiz. O yüzden bu mevzuyu açmayı denemeyeceğim.
Bize verilen kararın rezilliği evvelki periyot Cumhurbaşkanları, Anayasa Mahkemesi eski Liderleri, İstanbul Barosu’nun şimdiki Lideri ve sair kamusal şahsiyet tarafından çok net formda anlatıldı. Merak edenler için benim mahkemedeki 18 Ocak ve 22 Nisan tarihli sözlerim herkesin erişimine açık. Mahkemenin lideri savunma için 48 dakikayı fazla bulup, avukatım sevgili Tora Pekin’in kelamını kesti. Halbuki kendisi 30 gündür, yaygın biçimde eleştirilen kararının münasebetini yazmayı beceremedi. Gerekçeli karar yayımlandığında benim de söyleyecek birkaç kelamım olacaktır.
Kaçabileceğim kuşkusuyla daha temyiz evreleri bile başlamadan, bizleri tutuklamayı gerekli ve makul görenlere ise şimdiden bir çift lafım var: Bu ülkede banka sahipleri Malta vatandaşlığı peşinde koşarken, ben Amerika’nın bana verdiği greencard’ı iade edip, yurtdışındaki gelirimin onda biri fiyatla ülkemde eğitimci olmayı seçtim. Bana dair bir kaçma kuşkusunu ima dahi etmek çok edepsiz bir iftiradır.
25 Nisan’da verilen karar sonrasında insanların korkacağı, sineceğini umanlara, hesaplayanlara makus bir haberim var: Araştırmalar gösteriyor ki korkan beşerler riskleri gözlerinde büyütüyor ancak öfkelenen beşerler riskleri önemsemiyor. 25 Nisan’da o denli vicdansız, o denli izansız bir karar verildi ki, hoş insanlarımıza öfke dışında bir seçenek kalmadı.
25 Nisan kararlarının hepimizi ilgilendiren öbür kıymetli sonuçlarından da dilim döndüğünce bahsetmek isterim. Kadim Doğu’nun bilgelerinden birisine öğrencileri bir toplum için en değerli üç şeyin ne olduğunu sorar. O da yanıt olarak güvenlik, besin ve itimada işaret eder. Öğrencileri bu üçlüden ikisini feda etmek zorunda kalsa, hangisini tutacağını sorduklarında, tıpkı bilge biraz düşündükten sonra itimadın en yaşamsal olan olduğunu söyler. Bu seçimin mantığı şudur: Toplumda taban bir inanç olduğunda güvenlik ve besinin sağlanması için gereken işbirliğinin örgütlenmesi mümkün. Fakat toplumdaki itimat çürüdüyse, o toplumun yaşamsal refleksleri, yetkinlikleri yok olur. Şayet kadim Doğu’nun bu bilgesine kulak vermek istemezseniz, Farabi ya da James Madison da birebir sorunlara işaret eder. Şayet bir toplumun itimat, fazilet, vicdan örüntülerini bu kadar pervasızca parçalarsanız, o topluma çok ancak çok büyük ziyan verirsiniz. Birbirimizin vicdanına taban bir inanç duyamadığımız gün, toplum olarak parçalanmaya başladığımız gündür. Bunun vebalini taşıyabileceğimizi sananlar, en başta çocuklar tarafından lanetle anılacaktır.
Bu birinci mektubu çok uzatmayayım. Umarım ikincisini yazmaya fırsat bulunamadan dışarıda görüşürüz. O vakitte dek özgürlüğünüzün ve sevdiklerinizin bedelini bilin derim.”
(KAYNAK)