Selahattin Demirtaş yazdı: Ben çok utanıyorum ya siz?

“Muhalefetin belirli başlı başkanlarını olabildiğince dikkatle ve itinayla takip ediyorum. Telaffuzlarını, hareketlerini, söylemediklerini; mimiklerinden vücut lisanlarına kadar tüm hareketlerini tahlil etmeye çalışıyorum. Nihayetinde siyasetçiyim ve mahpusta rehin tutuluyor olsam da kendimi halka karşı sorumlu hissederek tüm gelişmeleri yakından takip ediyorum.

Elbette iktidar odaklarını da izliyorum ancak yazının konusu onlar değil. Kaldı ki AKP-MHP üzerine “derin” tahliller yapmayı uzun vakit evvel bıraktım. Tabanına kadar çürümüş, yozlaşmış, suça ve günaha bulaşmış bir zulüm iktidarını teşhir etmeye ve on milyonlarca mağdura anlatmaya gerek yok zira. Herkes malını âlâ tanıyor. Kimi bu zulümden bıktı, usandı ve çıkış arıyor, kimi de hala Saray’ın çöplüğünden beslendiği için suça ortak olmayı sorun etmiyor. Lakin gerçek şu ki, yüzde 70’lik bir kitle artık net olarak değişimden yana ve gözünü muhalefete dikmiş, bir tahlil bekliyor.

MUHALEFET ‘VOLTRAN’I OLUŞTURAMADI

Pekala muhalefet bu yüzde 70’lik kitleye ne diyor? İşte sorun da burada. Şimdi derli toplu formda bir ortada duracak ve ortak bir telaffuz üretip ortak bir sloganda “Voltran”ı oluşturamadıkları için aslında hiçbir şey söylemiyorlar. O kadar çok ve gereksiz şeyi tam bir kakafoni halinde söylüyorlar ki, sonuçta hiçbir şey söyleyememiş oluyorlar.

Kendimi bazen kararsız bir seçmenin yerine koyarak önderleri yahut parti sözcülerini izliyorum. Sanki hangisi beni ikna edecek diye objektif bir biçimde düşünmeye çalışıyorum. Mesela aylık gelirim ortalama bir memur maaşı, kira ödüyorum, kredi kartı borçlarım birikiyor, daima besin ve giysi harcamalarımızdan kısarak hayatta kalmaya çalışıyoruz. Çocuklarım var, onların geleceklerini düşünmek zorundayım. Bu gerçek durum ve çaresiz ruh halimle, kurtuluş nerede diye partilere bakıyorum. O denli ya, birinden birine oy vereyim ki ülkeyi, toplumu düze çıkarsınlar. Ben de barış, huzur ve inanç içinde çocuklarımı yarınlara hazırlayabileyim.

SANKİ KİME OY VERSEM?

Çok umutsuz, karamsar lakin arayış içinde bir seçmenim. Sanki kime oy versem? (Merak etmeyin, HDP propagandası yapmayacağım, okumaya devam edin lütfen.) Dikkat edin, o denli büyük beklentileri olan bir seçmen değilim. Ancak hayati derecede değerli bir sıkıntıyla karşı karşıyayım zira adeta hayatta kalmaya çalışan bir ailem var ve sonraki günü düşünecek takatim bile yok. Yani Türkiye’deki seçmen çoğunluğundan biriyim. Sade bir tahlil yolu duymak ve ikna olmak istiyorum. Bu durumda muhalefeti izliyorum. Ne diyorlar biliyor musunuz, elbette biliyorsunuz, ben yeniden de hatırlatayım. Hangisi hangisini söylüyor, siz aslında varsayım edersiniz. Derdim isimler üzerinden tenkit yapmak değil. Bir anlayışı eleştirmeye çalışıyorum.

Haydi, artık o kararsız seçmen olarak muhalefete kulak verelim:

“Biz bu seçimde hakkıyla birinci parti olacağız ve ben başbakan olacağım.”

Nasıl yani? Birlikte masaya oturduğunuz başkanları seçimde eze eze yenip tek başına 360 milletvekili çıkararak Anayasa’yı değiştirecek ve sonra da başbakan mı olacaksınız? Öteki partileri yenmek için mi altılı masada oturuyorsunuz? Enteresan.

“Kendi logomuzla, kendi şanımızla seçime parti olarak tek başımıza gireceğiz.”
O halde siz de 360 milletvekili çıkarıp Anayasa’yı değiştirecek ve bizi kurtaracaksınız. Çok hoş, masadaki başka beş önderi seçimde alt etmek gerekecek lakin sanırım sorun değil. Yalnız, bayan önder de tek başına başbakan olacak. 360 onların, 360 da sizin, demek ki 720 vekili siz iki parti çıkarabiliyorsunuz. İnsan ister istemez heyecan duyuyor.

“İttifak içinde ittifak olabilir.”

Tamam, hoş. Ana muhalefet seçime tek başına girecek, öbür ikisi başka girecek, kaldınız üç parti. İttifak yapıp yüzde yediyi aşarak Meclis’e girseniz en az 50 vekil de siz çıkarsanız, oldu 770 vekil. Kanısı bile hoş.

“Altılı masa beni ortak aday gösterirse onur duyarım.”
Bence de hoş olur. Farz edelim yüzde 51’le seçildiniz ve partiniz de yüzde 28 oyla 230 vekil çıkardı. Oldu mu size bin vekil. Tüylerim diken diken oldu yeminle. Bir değil, iki anayasa yaparsınız.

“Demokrasi ittifakıyla bu seçimde halkın iktidarını kuracağız.”
Demek ki siz de en az yüzde 50+1 oyla cumhurbaşkanlığını kazanıp en az 301 vekil çıkaracak ve Meclis’te de iktidar olacaksınız. Toplamaya bile korkuyorum fakat sanırım bin 301 vekil oldu. Bayılmasam düzgün.

İktidara da bakalım.

“Cumhur olarak bu seçimde en az yüzde 75 oy alacağız.”
Bakın yüreğime su serpildi işte. Bir cumhurbaşkanı da siz çıkarıyorsunuz, en az 500 vekilliği de alıyorsunuz, etti mi bin 801 vekil. Allah’ım, sen aklıma mukayyet ol.

LÜTFEN ARTIK KENDİNİZE GELİN

Artık bir özet çıkaralım. Muhalefet bu seçimde iki cumhurbaşkanı, bir başbakan ve bin 301 vekil çıkarabilecekken iktidar ise bir cumhurbaşkanı ve 500 vekil çıkaracak. Demokrasimiz açısından kıvanç duyulacak bir tablo. Böylelikle tek adam sistemi de çökmüş oluyor alışılmış. Zira ülkeyi üç cumhurbaşkanı, bir başbakan ve bin 801 vekil birlikte yönetecek.

Ancak benim için neden rahat değil ve ben ne diye hala kararsızım sanki? Çocuklarım için hala korkuyorum ve ne yapacağımı bilemiyorum. Üstte kelamını ettiğim ortalama bir seçmen olarak sabah CHP’li oluyorum, öğleye yanlışsız ÂLÂ Partiliyim, öğlenden sonra DEVA’ya geçiyorum, sonra HDP’de karar kılıp akşam Gelecek Partisine meylediyor, gece Saadet Partisi diyorum ve uyumadan evvel yeniden kararsız kalıyorum. Sonraki sabah Türkiye Emekçi Partisi tamamdır diyorum ancak EMEP aklımı çeliyor, SOL Parti en uygunudur, bilhassa öğle sonrası lakin akşamları kesinlikle Yeşil ve Sol Gelecek diyorum. Bugün soldan kalktım zira. Akşam kararsız uyuyorum. Yarın ola hayrola.

Tek bir soruyla bitireyim. Şu perişan haldeki on milyonlara bakıp da hiç mi utanmıyorsunuz? Ben siyasetçi olarak çok mahcubum, mahpusta bile utanıyorum.

Oysaki siz kararsız seçmenden daha kararsızmışsınız. Lütfen artık kendinize gelin. Durumun vahametine ve ciddiyetine uygun bir duruşla ortak ve somut bir iletide buluşup memleketi uçurumun tabanından çıkarın. Sorumluluk da vebal de hepinizdedir.

Biliyorum, yapabilirsiniz.

(KAYNAK)